LittleMissNaughty

Jestem cynamonem w kawie wiatrem w oczach wodą chlupoczącą w bucie. kroplą deszczu spływającą rączką parasola w kropki grubszym futrem na kocie ceramicznym termoforem dla rąk z ciepłą zawartością czarnej herbaty. beżowym pledem z frędzlami drogeryjnym chustecznikiem w barwne liście deszczem bębniącym o dach nocą Kotem, bawiącym się sznurówką od zimowego buta. ciepłymi skarpetami bez kaszmiru kręceniem w nosie kurkumą w imbirze puchatym swetrem w kolorze spranego szynszyla. czerwonym uchem wystającym spod czapki obłoczkiem pary z ust podczas nerwowego tuptania nogami na przystanku autobusowym zaparowanymi okularami naburmuszoną z zimna gołębią ferajną na dachu kamienicy. wkładką do buta, ciepłą halką, piżamą frotte i parzącą język flat white w styropianowym kubeczku orzechową czekoladką w złotym papierku kwaśną szarlotką słodyczą pomarańczy w dyniowej zupie. łykiem malinowej herbaty ciaśniejszym owinięciem się szalika rękawami naciąganymi na dłonie. pojedynczym podciągnięciem nosa podwó

Czekałam na pierwszy dzień jesieni, choć jarzębinę pod oknem mam od sierpnia, w skarpetkach śpię już od dawna, a od pierwszego przeziębienia nie rozstaję się ani na dzień z gorącą herbatą z sokiem malinowym i cytryną.  Czekałam na musztardowy sweter, na fikuśne zdjęcie botków w liściach, na zupę z dyni i kawę z kardamonem. Na kwaśną szarlotkę, na późne maliny z krzaka, na beżowy płaszczyk i łososiową apaszkę w jaskółki. Na wpadnięcie w wir pracy, tak, że czas zaczynam mieć dopiero po 20, a w domu zaczynają powoli wyłazić kurzowe koty, których nie ma komu zdusić w zarodku. Pierwszy dzień jesieni mnie zaskoczył. Zorientowałam się, że jest, pisząc temat na tablicy. Późno wróciłam do domu, późno skończyłam papierologię. Pewne rzeczy mogłam kopnąć w kąt, pewne, jak pranie czy zupa na kolejny dzień były must have. Byłam trochę zalatana, nieco bardziej nerwowa, nie miałam czasu dla kota i cierpliwości do męża. Wszystko leciało mi z rąk, kawę piłam zimną, nie udało mi się zrobić ani jednego zd

Mój mąż obudził mnie dziś słowami: - Leci "Dzwonnik z Notre Dame", chyba mówiłaś, że nigdy nie oglądałaś i chciałaś oglądać. Mrugnęłam dwa razy,  przetarłam oczy,  po czym oczywiście wstałam,  owinęłam się w koc jak gąsienica  i cały poranek spędziłam na oglądaniu, a w przerwach myślałam o tym, że z tylu ludzi na świecie, ja trafiłam na takiego, który jest stworzony dla mnie. Nie miałabym innego męża. Byłabym starą panną i szczyciłabym się wolnością, luzem, brakiem obowiązku gotowania mięsa i luźno fruwającymi kartkami po domu. Plus pięcioma kotami różnej maści. Nie mogłabym mieć żadnego innego męża, bo bardzo często patrzę na niego i myślę sobie, że takie dobranie, takie podobieństwa, ale i różnice z dwóch przeciwległych biegunów, takie zrozumienie, a nawet i kłótnie są zarezerwowane tylko do dzielenia ich z nim. Że mi by było świetnie jako starej pannie, ale z nim jest jeszcze świetniej być mi żoną. JEGO żoną. Bo on po prostu tylko on zasługuje na to, żeby zmienić

Przypomniałam sobie, czym jest zmęczenie piątkowego popołudnia i jak miło spędza się to piątkowe popołudnie w mieszkaniu, bez przygotowywania się do pracy, bez prasowania bluzki na następny dzień i bez wieczornego robienia zupy. Znów miałam przyjemność doświadczyć, jak napięcie ustępuje relaksowi  i jak słodko jest obudzić się w niedzielę o dziesiątej. Odkryłam na nowo luz piątkowego wieczoru i poczułam, jak smakuje wolna sobota. Doznałam wiatru we włosach podczas sobotniej jazdy na odkurzaczu i mopie, wśród równoczesnego biegu po zakupy i maratonie pierogowym i uczucia deja vu, że ten dzień jest stanowczo za krótki, by ogarnąć wszystko. Przypomniałam sobie, jak miło ogrywa się rodzinę w scrabble w sobotni deszczowy wieczór, jedząc przy tym kanapki z serem, sałatą i pomidorem i jak dobrze zrobić zdjęcia kotu, który zaakceptował psa. Jak fajnie jest spędzić niedzielę z mamą, spacerując po rymanowskim parku w chustce w jaskółki z kawą w ręce. Czytać thriller na osłonecznionej ławce albo

Do czasu do póki się nie wyprowadzimy (ohoho aż po horyzont, no ale jednak - pewne klamoty i rupiecie jak np. kultowe podkładki pod kubek Nescafe, jeszcze z Piaseczna, zaśniedziałe kolczyki gwiazdki bez sztyftów, niezbyt piszące, ale MIĘTOWE długopisy, nienoszone nigdy ubrania będą powoli i sukcesywnie wyautowywane, bo ja już się boję, że kiedyś ani dźwigiem tego nie wyniesiemy) nie będę musiała dojeżdżać do pracy. To niewątpliwy plus i wygoda. Chociaż trasę miałam piękną, bo przez las, chociaż drzewa rzucały piękne słoneczne cętki na drogę, a zarówno jesień i wiosna były magiczne, to jednak droga była wąska, auta zasuwały, że czasem serce lądowało w żołądku, nie mówiąc już o zimie. W zimie miałam inną trasę, bezpieczniejszą, ale i dłuższą. Niestety miałam też dwa przejazdy kolejowe na trasie i uwierzcie - zawsze kiedy nie było potrzeba, jechał pociąg... To i tak nie pobije pracy w policji, kiedy miałam ponad 25 kilometrów, a zima trwała od października do marca i gdyby nie to,