Normalność to pojęcie względne, jednak myślę, że kiedy w trzecią rocznicę ślubu młode małżeństwo podnieca się tym, że w pokoju (notabene dziecinnym) ma zamkniętą małą kotkę*, a zamiast kupować kołyski, kupuje się PERSONALIZOWANE (jedyne burżujstwo, na jakie zezwolił budżet; reszta będzie po starszym bracie) legowisko z beżową poduszką w kropki, to jest się po prostu...
nami? ;)
Dotychczas nic nie pobiło (w mojej własnej, najważniejszej ^^ opinii) mojego wpisu o stu dniach po ślubie i nawet nie bardzo miałam ochotę pisać o rocznicy.
Nie chodzi już o to, jak to strasznie wymachuję sztandarem singielstwa - myślę, że po tych paru latach, kiedy zdążyłam już zetrzeć swoją obrączkę i kiedy moim mottem (zamiast "Kilka silnych cech, mocnych zasad garść") jest "Dbam o to, by w domu zawsze była zupa", wytraciłam trochę swojego hartu ducha. Nie będę też chwalić mojego M. - bo zawsze wtedy chcę się puknąć w głowę, chwalić się ani tyle (bo to, że się wzajemnie nie zabijamy to chyba trochę słabe,) zwierzać ani dowcipkować.
Więc Ruby.
Ruby to wiadomość dnia ;)
Kiedy mój mąż powiedział mi pewnego dnia, że dałby mi gwiazdkę z nieba, nigdy bym nie sądziła, że ta gwiazdka trafi do nas w transporterku, że będzie mieć (wymarzoną) kropkę na nosie i (umyślone) białe łapki. Bo to miała być mała Ruby z kropką na nosie i białymi łapkami. Nie wiedziałam, że będzie moim rocznicowym prezentem, że będzie u nas w mieszkaniu, skoro miał być kociak na nowy dom i że w wakacje zapewnię sobie etat bawienia kotów. Ze wszystkich marzeń (miętowych, drogich), życzeń (sprzętowych) i słabostek (harrypotterowych), które w sobie noszę, Ruby była zawsze numerem jeden.
Ten rok, oprócz tego, że znika w oka mgnieniu, cechują dwie rzeczy. Pierwsza to namiętność, częstotliwość i namolność w słyszeniu przeze mnie pytania o dziecko, druga - prawdziwy baby boom w otoczeniu. Po trzecie - rychło w porę, bo po ponad 16stu latach, zdałam sobie sprawę, że bycie wegetarianką jest dla mnie męczące. Bo męczące jest nadmierne mną zainteresowanie, zadawanie mi pytań i pseudo rozśmieszanie, które mnie nie śmieszy.
Jaka jest moja recepta na to wszystko?
Kiedy wszyscy wkoło zachodzą w ciążę, ja dostaję nowego kota ^^. Kiedy wszyscy zadają mi krępujące pytania - ja mam nieco nieprzytomną minę, bo właśnie cię cieszę, że jedzie do mnie drugi koci transporterek. Kiedy wszyscy się zastanawiają (wciąż i wciąż mnie to bawi), czemu i co jem, ja oglądam filmiki z moją kotką (pamięć w telefonie za chwilę szlag trafi).
Kiedy wiem, że cały wszechświat leci w przeciwnym kierunku, ja i tak kręcę się wkoło własnej osi.
"Zupa w domu" i "Żyj zgodnie ze swoimi przekonaniami" - według tych zasad żyję ^^.
I to jest takie budująco piękne ;)
Nasza rocznica jest więc całkowicie nasza.
Z naszym wspólnym czasem.
Truskawkowym ciastem.
Naszym kocurkiem i naszą kotką.
Naszą budową, która już za chwilę będzie domem.
I właśnie to jest dla mnie normalne ;)
* Przez pierwsze dwa dni Ruby była odizolowana od Blue i reszty mieszkania. Chcieliśmy zrobić to podręcznikowo, z oswajaniem kotów ze swoim zapachem, powolnym zapoznawaniem etc. Byłam na to przygotowana i dzień przed poszłam spać o dziesiątej, by potem pełnić nocne warty chodzenia, czuwania i sprawdzania. Wcale nie było ciężko, choć trochę niewyspana się czułam, to fakt ;). W czwartek Rubuśka wyszła już na pokoje, a o tym jak podbiła świat i nasze serca, jak zbałamuciła swojego kociego tatusia szafirowymi oczkami i jak dręczy starszego brata, w kolejnym odcinku ;].
Komentarze
Prześlij komentarz